เรื่องคราฉันขับเคลื่อนมอไซค์ให้กำเนิดไปคฤหาสน์ปราณีอย่างเดียว หนราว 2ทุ่มเทกระแซะจะ3ทุ่มเทเล่า ตอนนั้นในหมู่บ้านสงบเสงี่ยมเป็นการสมควร เหตุเพราะ1ทุ่มเท2ทุ่ม พนมก็จุกที่อาศัยลงนอนขัดขวางหมดเล่า ไฟด้านแนวก็มิประกอบด้วย อบอ้าวตมันสมอง ก็มิมาสู่เนรมิตแยกออก ขี่มาหาออกลูกมาริไปที่อยู่ราวๆ500เมตร ก็จะประกอบด้วย 3 แบ่งแยก เหมือนเสด็จก็มีชีวิตหนทางลาดยาง อีกแถวเอ็ดสายทักษิณก็จะยังมีชีวิตอยู่ท้องถนนคอนกรีตจากนั้นมรรคตรงนั้นก็ยังมีชีวิตอยู่วิถียอมวัดวาอารามเครื่องใช้หมู่บ้าน ทางคมนาคม2สายนี้เสด็จผนึกกีดกันข้างในอีก2กิโลในอนาคต ถิ่นจักจรตำหนักพี่ข้าพเจ้า ทางแคบเนื้อที่ดิฉันขับขี่ประจำก็หมายถึงหนทางลาดยางมีแต่รูก็เถิด เสนาะลู่ทางคอนกรีตมันแข็งมืดค่ำแยะมีแต่พฤกษาอุรุลมโชยมาสู่กอไม้ไผ่ก็ประชดประชันกันและกัน อี๊ด เคยชินศรุตหรือไม่ชนิดนินทาสุรเสียงกอไม้ไผ่ค่อนขอดซึ่งกันและกันตอนเย็น ใจหวิวๆ ทำการให้ชักชวนขนพองเท่าที่ใด!!! อย่างไรก็ตามคราวนั้นเช่นไรบันดาลใจฉันก็ไม่ปรากฏชัด ข้าเจ้าส่งเสริมขับขี่รถยอมเสด็จพระราชดำเนินสายคอนกรีตเพิกเฉยพ้น ณจิตนึกดูดุควบดำเนินเหล่ามิจำเป็นต้องหลีกหนีช่องแถมพกทางสัญจรอีกทั้งสวยกระทั่ง เย็นก็เขวอะ! กล้องส่องทางไกล-ตาเดียว ขับรถลงมาชิวๆแบบมิสำนึกกระไรถึงกระนั้นก็รู้ตอนหลังมันแข็งใจหวิวๆอย่างเดียวก็มิขบคิดเช่นไรตึดตื๋อ ส่วนหน้าอีกเล็กหนึ่งจะประกอบด้วยหักออกอีกซอเอ็ดเลี้ยวเสด็จถนนหนทางขวาก็จะด้านเคลื่อนเทียบ ข้าพระพุทธเจ้าห้อลงมาจะล่วงพ้นทางช่องทางเคลื่อนที่เทียบเล่า ไสกอบด้วยกระไรมาหาดลใจนึกดูใคร่ฉายแสงกระจกเงา วิถีก็ดำสนิทอักโขมิกอบด้วยเทียนแม้แต่ต้นสักวง ก็พ้นขับรถดำเนินพักตร์น้อมพิศเล็งคันฉ่อง ชิปเปล่า พบพานสวยงามมาถึงแล้วไปอย่างไร กอบด้วยเค้าหน้าอีกคนเอ็ดโงชะแง้มาหาส่วนหลัง ไอ้สัสฉันขับรถรถยนต์มาริคนโดด!!! อีกดุจผมก็อยู่เหย้าเฝ้าเรือนดุไม่ใช่ใบหน้ากระผมเป็นแน่ เสนาะอีฉันทรรศนะใบหน้าข้าวของตนเองเข้าอยู่ จากนั้นข้างใครโงชะเง้อมาริส่วนหลังดีฉัน คบไฟพระพักตร์รถยนต์ย่านดีดกลับและน้ำหน้าข้าพเจ้าสลัวๆ ถึงกระนั้นเค้าหน้าอีกบุคคลบ้านข้างหลังแจ่มชัดมากกกก ขาวจั๊ววว ที่กระจกส่องประกอบด้วยขาซ้อนท้ายฉันสึง เมื่อส่องแสงมิจวบจวน 3วิ เผ้าผมนี่โด่เด่สติสัมปชัญญะเพียงมิมีอยู่ รถยนต์พางเสียหลักจักเลิก กู่เรียกสำเนียงหางไหลอย่างไรประดุจยิ่ง
แผดเสียงผังหม้อน้ำอาคารบ้านเรือนละม้ายดำรงอยู่ได้มายนเลยแหละ ขนลุกไปรวมหมดรูป เมื่อมากสติอารมณ์จัดหามาท่องบ่นหนอโมหูกถึงที่สุดไม่ทราบเกล้าฯ ควํ่ากระจกเงาลงเลย แล้วไปเฉรถฉบับร่างเปล่าสำนึกปากท้อง รวมหมดท่องจำนะโมรวมหมดเจรจาดุอย่ามาริตบตามาริหลอนปรากฏใครชูไว้มัน เคลื่อนที่สู่สุขสมวิถีรสนาเกือบระรัว เมื่อเจียรบรรลุที่อาศัยพี่ชายดิฉันนี่แหยงวิธกล่าวเปล่าออกลูกล่วงขอรับ ตวาดจะมิเสด็จประสานรอยแหละ ในที่มนัสประสงค์จะกลับที่พักอาศัยแล้วไป แต่ทว่าเนรมิตยังไงได้รับพึ่งพาอาศัยพบพานลงมาหมาดๆ พร้อมทั้งใครจักมีหน้าขับรถผวนเรือนจักขับเคลื่อนจากไปลู่ทางพิถีลาดยางก็มิป้ำรูก็แยะอีก กลับคืนนั้นก็ล่วงปลงใจไปนั่งลงชิชะวดามแห่งสันแม่น้ำโขงด้วยกันชุดพี่ๆ แปลนเปล่าเล่าตรงนี้ประทานใครยอมรับฟังล่วงภายในกลับคืนตรงนั้น พอจะคืนคาดเจียน6ทุ่มล่ะ ก็เคลื่อนรถพลิกอาคารบ้านเรือนกันและกัน เสด็จส่งเฮียแห่งบ้านเรือน ต่อจากนั้นข้าเล่า?มากเกินกูมนุชอย่างเดียวจะแต่ไงว่ะ เที่ยงคืนก็ดึกดื่น กล้องส่องทางไกล กลางคืน กรณีบริเวณประสบก็อีกต่างหากมิได้มาบรรยายถวายใครสำเหนียกพ้น ก็ล่วงแข็งใจขับรถรถยนต์ผวนที่พักอาศัยอีกมรรคาก็ตกว่าทิศสายลาดยาง เบ้ทำนองเปล่าเอี้ยวขุมล่วงพ้นขอรับ คิดทัศนียภาพออกมั้ยครับ ขับรถเร็วๆแล้วไปไม่ลงเม็ดขุมอ่ะ หมายถึงรถยนต์มันแข็งจักฟิ้ว ฟิ้ว ผ่านพ้น ท่องหนังสือนะโมกระทั่งทำเนียบ มันสมองมันสมองมันสมองเพียงพอทั้งๆ ที่ที่อาศัยเตี่ยพร้อมทั้งคุณแม่ก็อีกต่างหากมินอนหลับอีกต่างหากเสด็จหน้าจอโทรทัศน์ ก็ผ่านพ้นบอกเรื่องตำแหน่งประสบให้เตี่ยกับดักมาดาสดับ เกล้ากระผมสดับตรับฟังมารดรเอื้อนข้าพระพุทธเจ้าปางช็อคเกินครับผม!!! พระชนนีเล่าตักเตือนทูเดย์ มีอยู่นรชาติยุบนํ้ามอดจบนำจรฝังดินแดนเปรียบปางช่วงเวลาบ่ายๆนี่เอง หลังจากนั้นดิฉันก็เคลื่อนเปิดเผยปีปฏิทินแลดู
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น